Ha! Od ostatniego posta zwolniła się przestrzeń. Rynsztokowe Lebensraum czeka na nowych gospodarzy! Objętość nadziei brutalnie przerosła moje prognozowania... Nie będę już nikogo tłumaczył zmyślonymi trudną sytuacją, białaczką, stresem, żeby tylko nie doprowadzić się do stanu niechęci do wiary w człowieka. Jeśli moje usilne starania i okazywanie dobrej woli nie przyniosły jeszcze żadnego skutku w relacji oprócz okresowości wywołanej moją ufnością w minimalne, obiektywne dobro, słuszność, to oznacza, że wnioskowałem z fałszywych przesłanek. Bardzo Ciebie i siebie za to przepraszam. Przyznaję powtórnie, nic nie wiem o ludziach. A o tych, którzy uważają, że o ludziach coś wiedzą, nie chcę wiedzieć nic. Pielęgnuję w sobie niechęć do znęcania się nad przeciwnikiem, nad tym, kto nie ma racji; do braku łagodności, do opancerzania i agresji. Trudno mi pozbyć się myśli, że źle traktując innych, najgorzej obchodzę się ze sobą. Teraz widzę, że degeneracja i regres mogą mieć całkiem misterną budowę i dawać bardzo złożone kompleksy symptomów. Dobrowolnie nigdy nie stanę się przebiegły i cyniczny w konwencjonalnych kontaktach, więc jestem skazany na przegraną w tej rundzie, czyli na chroniczny klincz.
Rzadko będę myślał o tym, co zaszło, w przedstawiony sposób. Na pewno znajdę urojenie, które mnie zrehabilituje.
Jestem przewidywalny i na nic tego nie zamienię.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz